در استعاره‌هاست که هستیم

«در استعاره­هاست که هستیم» با خوانشی نیچه­ای از آراء لکان، به مسئله استعاره و نسبت آن با انسانگی پرداخته است. آنچه نیچه به مثابۀ امر نمادین لکانی می­شناسد، زبان و استعاره؛ و آنچه به مثابۀ واقع می­شناسد، ماهیت اشیاء است. نیچه زبان را ماهیتاً استعاری می­بیند و آن را واسطه­ای میان انسان و جهان تلقی می­کند. از این رو، امر نمادین لکان، از نگاه نیچه، هاله­ای بهم­بافته از استعاره­هاست. نیچه نیز همچون لکان بر این باور است که گریز از استعاره
و زبان ممکن نیست و انسان راهی جز به سر بردن در زبان ندارد. نیچه ساختار شناختی انسان را مبتنی بر نسبت­های استعاری با جهان می­شناسد و کار انسان را شبیه­سازی جهان به خود می­داند. این کتاب در تلاش است به بسط آنچه نیچه دربارۀ زبان و استعاره گفته است، بپردازد و میان آنچه نیچه و لکان
می­گویند، پل بزند. همچنین، کتاب، در پشتوانۀ آراء نیچه و در توضیح ناممکنی واقعِ لکان، مروری بر یافته­های نظریه­های کوانتوم و نسبیت داشته و درپی پاسخگویی به این سوال بوده است: چرا امر واقع قلمرو ناممکن است؟